سلام
پسري هستم 17 ساله كه واسه كنكور مي خونم با خانوادده اي تقريبا مذهبي و مقيد
پدر و مادرم با دو فرهنگ متفاوت هستند براي همين زياد با هم دعوا مي كنن البته شادي هم تو خانواده ما هست ولي وقتي دعوا ها شروع ميشه فضاي خانواده واسه 2-3 روزميشه جهنم
منم تو عالم خودم ميشينم تو مقام قضاوت كه حق با اينه يا اون بعد عصابم خورد ميشه واسه دو هفته نمي تونم درس بجونم
من بايد چيكار كنم؟والدينم بي اهميت بدونم ؟اصلا وظيفه من در مقابل والينم چيست؟
كمكم كنيد
شهاب مرادی سلام/ پسرم این احساس ناراحتی و تلخی کاملا طبیعی و به جاست. تو مشکلی نداری هر آدم سالمی از دعوا و بگو مگو ناراحت می شود و وقتی این بگو مگوها یک طرفش یا دو طرفش والدین هستند مایه های اضطراب بیشتر می شود. البته این دعواها که حدااقل 17 سال سابقه دارد و منجر به طلاق نشده نباید موجب دلشوره و نگرانی تو شود. دقت کن ناراحت بشو ولی نگران نشو. و چند توصیه:
- خودت بدان که تفاوت با اختلاف فرق دارد و تفاوت مایه ی دعوا نیست و با درک صحیح تفاوت موجب شناخت و تعامل بهتر می شود اگر ملاک برتری، تفاخر و اختلاف قرار نگیرد. حتما این آیه را حفظ هستی؛ يا ايها الناس انّا خلقناكُم من ذكرٍ و اُنثي و جعلناكُم شُعوباً و قبائلَ لِتَعارَفوا انّ اكرمكم عند الله اتقيكم. تازه اگر کسی تقوای خود را مایه برتری خود از سایر مومنین قرار دهد نشانه ی عجب و خطای اوست؛ انّ الله علیمٌ خبیرٌ.
کم نیستند خانواده هایی که این وضع را دارند لذا
«« فرزندان تنش بین والدین را با دخالت، قضاوت و بزرگی کردن های نابجا، تشدید نکنند! »»
- احساس خودت را در مواقع شادی به پدر و مادرت بگو و شادیت را توصیف کن و از آنها تشکر کن. حتی برخی اوقات از خاطرات شیرینِ لحظات شاد را (بدون کنایه یا اشاره به لحظات تلخ) تعریف کن و به شادی ها و گرمی ها احترام بذار.
- در مورد برخی از دعواها تغافل کن و به خودت نیار. این جمله چقدر بد است : باز دوباره دعوا کردید من متوجه شدم از قیافه ات پیداست و...
- احسان به والدین را جدی بگیر.
- ادامه پاسخ را در این پیام ها بخوان :
آریان از تهران و
زهرا سادات از تهران
