بسمه تعالي . سلام . حدود 3 سال پيش در محل کارم با دختر محجبه و تحصيل کرده اي آشنا شدم . اشتباه کردم و پس از خواستگاري شخصي از او , او را به ازدواج با خود اميد وار کردم . او از من 5 سال بزرگتر است . پس از اينکه هر دومان به دلايلي از آن محل بيرون آمديم باز هم هر از چند گاهي به بهانه هاي مختلف يکديگر را ملاقات کرديم . او ديگر خود را همسر من ميدانست . از او 2 سال مهلت خواستم تا درس بخوانم و او قبول کرد که صبر کند . در اين مدت هم به پدرم گفتم , مخالفت کرد اما به اميد راضي کردنش من نيز صبر کردم . مهر 88 قصد علني کردن و خواستگاري رسمي کردم باز نيز مخالفت شد _ ... _ پرسيدم چرا ؟ گفتند چون لر هستند . بزرگتر است . قانع نشدم . چون ازلحاظ تفکر کاملا تطابق و ترادف داريم . يعني سن در نوع برخورد ما تاثيري ندارد .اين را نه از سر احساس که به جد عرض ميکنم . خلاصه من صبر و آرامش را به ميان آوردم ولي پدرم ( مادرم حدود 10 سال پيش فوت کده اند ) از هيچ کاري _ از بردن آبروي من پيش خانواده ي او تا صحبت کردن با آشنايان براي راضي کردن من _ مضايقه نکرد . پدرم حتي يک بار هم براي تحقيقات نيامد . اصلا لج کرده بود و هر بار يک دليل ديگر و غير منطقي مياورد . يک شب در بهمن عصباني شد يک سيلي به من زد و نشست گريه کرد , به او فحش داد , گفت قلبم درد ميکند ( باور نکردم به دلايلي ) . دليل مخالفتش را ريختن آبرويش گفت . تصميم گرفتم به خواست پدرم عمل کنم و رابطه ام را قطع کردم با او . آن دخترحالش بد ميشود و در بيمارستان بستري ( شک داشتم به اين مطل باستخاره کردم بر طرف شد ) نا چار از طريق پيامک با هم ارتباط داريم .حال نميدانم به کدام ظلم کنم ؟؟ از يک طرف آبروي پدرم ميرود به ظم خودش واز طرفي آن دوختر3 سال صبر کرده حتي يک نيمچه خواستگاري هم رفتند و افسرده شده اس . درماندم. چه کنم برادر ؟