سلام: 1-من حدود 6 ماهه كه دارم نماز شب ميخونم اما نميتونم سر نماز حواسمو جمع كنم و به محض اينكه از خواب بلند ميشم كلي فكر و خيال ميآد سراغم و احساس ميكنم نمازم به درد نميخوره و كار بيهوده ميكنم و عذاب وجدان ميگيرم. 2-من خيلي در گذشته غرقم و حسرت گذشته رو ميخورم طوري كه ديگه اون آدم شاد و شوخ قديم نيستم طوري كه همه اطرافيانم فكر ميكنن من افسردم. مختصري از گذشته براتون ميگم اما لطف كنيد در سايت نگذاريد: من 2 سال پيش ... خصوصی... ...ايشون به طور محسوسي به من نظر داشتن اما من اصلا علاقه اي به ايشون نداشتم و خيلي سرد باهاشون رفتار ميكردم اما كم كم بهش علاقه مند شدم اما به روي خودم نميآوردم و معتقد بودم بايد به صراحت بهم بگه نه با اشاره. همه متوجه اين موضوع شده بودند و به من ميگفتند به همين دليل خيلي مطمئن بودم كه بالاخره باهام صحبت ميكنه و با غرور احمقانم رفتار خوبي باهاش نكردم و هر وقت ميامد شروع كنه خودمو ميزدم به اون راه، تا حدي كه بهم ميگفت تو از من بدت مياد البته هيچ وقت بي احترامي نكردم.تا اينكه درسم تموم شد و من همچنان منتظر بودم و براي اينكه منتظر بمونم استخاره كردم كه گفتند خيلي خوبه و در آن جمع خوبيهاست.با آمدن هر خواستگار ديگر و يا تغيير شرايط دوباره استخاره ميگرفتم كه همه خوب ميآمد با كلي توضيح مرتبط.حتي يكبار احساس كردم درست نيست به نامحرم دلبستن و تصميم گرفتم براي ترك آن استخاره كنم كه باز هم بد آمد.تا اينكه آخرين استخاره براي ترك اين قضيه اين آمد:بسيار خوب است و بايد قدرش را دانست انشاالله قدرش را خواهيد دانست و ثمرات بسيار خوب آن را خواهيد ديد.محكم باشيد و اگر نتيجه قدري دير شد نگران و سست نشويد.و حدود 1 هفته بعد از اين استخاره فهميدم ايشون ازدواج كرده. اما برام اين سوال پيش آمده چرا الان بعد از اين همه استخاره و دلبستگي؟ اگر قرار بود نشه چرا خدا خواست يكسال ونيم صبر كنم. الان هم با تمام وجود دوستش دارم و فكر ميكنم به هيچ كس نمي تونم غير از اون فكر كنم. فكر ميكنم با غرورم آيندم رو خراب كردم.لحظه لحظه خاطراتش نابود و پشيمونم ميكنه. الان هم تصميم دارم براي ادامه تحصيل از ايران برم تا زندگي جديدي رو شروع كنم اما خوانوادم نگران هستند و با زبان بي زباني ميگن پس كي ازدواج؟ من 24 سالمه و فكر ميكنم خدا اينطوري خواسته. ببخشيد طولاني شد اگر نخواستيد راهنماييم كنيد شما رو به خدا برام دعا كنيد.