سلام/ چند نکته را عرض می کنم لطفا دقیق بخوانید:
1. گفتگوی موثر و فعال و قاعده مند و عاقلانه را جایگزین بگومگوهای بی ثمر کنید که خداوند "قیل و قال" را دوست ندارد! پس بحث نکنید.
2. چت و امثال آن خطرناک است و معمولا موجب ساخته شدن علاقه های وَهمی و غیر واقعی و عاشقی های خیالی!(جناب سروان؛ +اینجا) می شود و زمینه‌ی مساعد برای رفتارهای پرخطر است و دام شیادان و ...
3. بهتر است به ابراز علاقمندی پسرهای زیر 20 سال اعتماد نکنید.
4. هر ابراز علاقمندی ای اگر با انجام نسبتا فوری و عملیاتیِ«خواستگاری رسمی از سوی پسر و خانواده اش» تست و تایید نشود، قابل اعتماد نیست. یعنی عاقلانه و به جاست که علاقه‌ی بدون خواستگاری فوری و رسمی، را تقلبی بدانیم؛ و بهانه ای برای ارتباط و ارضای نیاز آقا پسر اما بدون مسئولیت پذیری و...!
5. این آقا پسر بر خلاف دخترخانم های هم سن و سال خود، آماده ازدواج نیست و به مصلحتش هم نیست؛ و ازدواج برای او زوده! غیر از جنبه های شخصیتی و هیجانی، سربازی، تحصیل و شغل و... همه موضوعات مهمی هستند. در حالی که 19-18 سالگی، پیک آمدن خواستگار برای دخترهاست که عموما با "ناشی گری" خانواده ها این فرصت های واقعی ازدواج دختر خانم ها از بین می رود و خطر کاهش تدریجی شانس ازدواج دخترها کلید می خورد. (در این باره مکرر گفتم و نوشتم، همین جا سرچ کنید و بخوانید.) 
6. نظر پدرش در مورد این آشنایی و مراحل تکمیلی آن چیست؟ اگر در جریان نیست و نمی داند، چرا؟ و یا اگر نظری ندارد، چرا؟؟؟ و...
و نکته آخر:
8. ظاهرا نقش و جایگاه مادر بودن خودتان را در حد یک دوست همسن و یک همکلاسی پایین آورده اید که رفتار دور از تدبیر و دور از وقار و عفاف او را نتوانستید هدایت کنید و مراقب جایگاه خودتان باشید. منظورم به هیچ وجه خشم و دعوا و تنبیه نیست! چون نتیجه‌ی مطلوبی هم ندارد.
بلکه فراگیری مهارت مادری و کسب تخصص والد بودن منظورم است تا با مدل "درشتی و نرمی به هم در، به است" در یک کلام مادری کنید تا با رفتارتان که باید آمیزه ای از "مهربانی و رٱفت و عقل و تدبیر" باشد، بتوانید فرزندپروری کنید و آنها را باربیاورید و رشد بدهید؛ نه کنترلِ محض ، هرچند بسیاری از والدین علی رغم تلاششان در همین کنترل هم ناتوانند! کنترل، به مراتب سخت تر از تربیت کردن است و انرژی بیشتری می طلبد و مکرر و تکراری است و ...
این خوب است که مادر با فرزندش رفیق باشد ولی رفاقت با بچه ها به مفهوم از دست دادن جایگاه نیست!
شما بدون اقتدار و نفوذ و بدون قدرت معنوی و مادی و اتوریته‌ی لازم (فرانسوی: Autorité) حتی نمی توانید برای سعادت فرزندانتان به وظایف و تکالیف ساده شرعی خود عمل کنید یعنی حداقل های تربیت دینی ، چه رسد به رشد و تعالی فرزند و حتما عندالله -سبحانه و تعالی- مسئول خواهید بود و خدای نکرده شرمسار.