سلام.خسته نباشيد. من امروز داشتم پيام هاي مربوط به غيبت رو مي خوندم که سوالي در مورد پيام خانم راهبه از اراک برام پيش اومد.شما در جوابتون به ايشون گفتيد زندگي کنيد نه رهبانيت. سوالي که هست اينه که کدوم يکي از کارايي که اين خانم انجام ميدن رهبانيته؟مسجد رفتن؟گوش نکردن به موسيقي؟يا نرقصيدن؟ حاجاقا سوال ديگه اي که برام پيش اومده اينه که آيا هر احساس گناهي از علايم افسردگيه؟ مثلا وقتي کسي ميخواد از غيبت توبه کنه آيا نبايد پس از هر بار تکرار اين گناه احساس گناه بکنه تا بعدش استغفار بکنه و در صدد پاک کردن آثار گناه از دلش بر بياد؟خوب کسي که در اول راهه ممکنه در روز سه بار احساس گناه کنه و از دست خودش عصباني باشه ولي با گذشت زمان و سعي فرد براي تکرار نشدن اين احساس شرمندگي اين رقم کمتر بشه تا نزديک به صفر برسه مگه کسي که بعد از انجام گناه ناراحت نشه در غفلت نيست؟خوب کسي هم که در اول راه توبه اس زود به زود دچار احساس گناه ميشه. حاجاقا لطفا جواب بديد.