بازم سلام. اميدوارم از اومدن‌هاي زياد من اول كاري خسته نشده باشين. مطالب وبلاگتون رو كم و بيش خوندم. نظر: - يه جاهايي دلم ميگرفت (پوست موز) كه اگه واقعا اينو درك مي‌كرديم ديگه چي مي‌خواستيم. - مطلب (يكي بود يكي نبود) هم برام جالب بود. - مطلب خدا و ناخدا. - مطلبي كه راجع به ارتباط پدر و مادر با بچه‌ها بود ووووو - پيام (... از تهران) خيلي ناراحتم كرد. نمي‌دونم هنوز هم براتون پيام ميده يانه؟؟؟ آخه گفته بود: « كه اين آخرين باري هستش كه براتون پيام ميدم.» ميشه بگيد مشكلش حل شده يانه؟ اميدوارم هر جا هست شاد باشه و پر از اميد. خوب بگذريم. اما يه پيشنهاد راجع به وبلاگتون (البته با اجازه) مطالب وبلاگ موضوع خاصي رو دنبال نمي كنه. شما كه خوب حرف مي‌زنيد (تو مردم ايران سلام ديدمتون) اگه بتونيد جدا از مناسبتها يه سير مطالب رو جفت و جور كنيد و راجع به چيزايي كه مي دونيد لازمه تا ماها بدونيم حرف بزنيد و ذهن ماها رو به كنكاش بگيريد خيلي خوب ميشه. البته از اين تيپ مطالب تو وبلاگتون بود اما---- نمي دونم چطور بگم. به نظر من كسايي مثل شما بيش از اين مي‌تونن خودشون رو نشون بدن... در كل لذت بردم، خوب بود. خدا قوت. بازم سر ميزنم. راستي ميخوام كه منو دعا كنيد. به دوستاتون هم بگيد. در آخر به قول شما يا علي و يه هديه‌ي كوچولو براي همه‌ي كسايي كه ميان اينجا تا حال و هوايي عوض كنن. مي دوني وقتي خدا داشت بدرقت ميکرد بهت چي گفت؟گفت: جايي که داري ميري مردمي داره که ميشکننت، نکنه غصه بخوري. من همه جا باهاتم. تو تنها نيستي. تو کوله بارت عشق ميزارم که بگذري، قلب ميزارم که جابدي، اشک مي دم که همراهيت کنه، و مرگ که بدوني برميگردي پيشم.