سلام اقاي مرادي از اين حرفا بگذرم كه همه ي برنامه هاي شما رو ديدم و خيلي علاقه دارم به حرفاتون هر چند كه مهمه ولي ميدونم كه ميدونيد وگرنه هرگز نميومدم اينجا وووو برم سر اصل مطلب؟ من دختر 22 ساله هستم از يه خانواده ي مذهبي نزديك به يك سال پيش از طريق چت با يه پسري اشنا شدم ،اون يه سال از من كوچيكتره و پسر خوبيه ما همديگه رو خواهر و برادر ميدونيم و حرفاي بيربط و مزخرف هم نميزنيم وقتي مشكلي واسه من پيش بياد باهاش در ميون ميگذارم و اون هم بهم كمك ميكنه و همينطور اون به حرف همديگه گوش ميديم قبلترها من اصلا نماز صبح نميخوندم ولي اون موقع اذان به موبايلم زنگ ميزد تا بيدار شم و نمازمو بخونم با هم نماز ميخونيم ،قران ميخونيم قرار ميذاريم قدر پدر و مادرهامون رو بدونيم ، قرار ميذاريم به كساني كه دوستشون داريم ياداوري كنيم كه واقعا دوستشون داريم وقتي با باباش دعواش ميشه سعي ميكنم از اون فكرايي كه موجب ميشه از خانواده اش بدش بياد دورش كنم و البته گاهي اوقات هم شده كه من از مامانم اينا دلخور شدم و رفتم تنها يه گوشه نشستم و اون بهم گفته فكر كن منم پيش اونا نشستم و منو راضي ميكنه كه از كسي دلخور نمونم بهم ميگه وقتي ميرم بيرون موهامو بپوشونم ، و وقتي كه ميرم بيرون زود برگردم كه توي كوچه هاي خلوت كسي مزاحمم نشه قرار ميذاريم با هم بقيه خوشرفتاري كنيم ووو اون از يه شهر ديگه و من هم از يه شهر وديار ديگه! ولي واقعا بعضي وقتا بهتر از پدر و مادرم واسم كار كرده و منطقش بهتر منو راضي كرده هيچ وقت با هم برنامه ريزي نكرديم كه همو ببينيم يا اينكه هر چيز غير منطقي و غير اخلاقي ديگه اي از هم ديگه بخواهيم اون واقعا واسه من يه داداشه گاهي ايميل گاهي چت و گاهي هم تلفني از هم خبر ميگيريم يه اتفاقات خاصي بين ما افتاده كه ما نميتونيم بيخيال هم بشيم ، من اندازه ي خانواده ي خودم واسش نگران ميشم، خيلي چيزاي ديگه اي هم هست ولي من نميخوام وقت شما رو بگيرم نظرتون چيه؟ اگه دو نفر اينجوري باشن؟؟؟ موردي داره؟ دين چي ميگه؟ فكر ميكنم موردمون اينقدر خاص هست كه شما رو راغب كنه خيلي زود جواب منو بديد