سلام خدمت حاج آقا شهابي برادر بزرگوار بنده اميدوارم حالتون خوب باشه. اين نامه رو در حالي مينويسم كه كم مونده اشكام دوباره در بياد، بگذريم كه كار من جز غصه و آه خوردن نيست. البته بر خلاف تصميم قبليم كه ميخواستم يه نامه پر از گله و شكايت از زمونه و بخت سياه و سرنوشت بد اقبالم براتون بنويسم ، حالا تصميمم عوض شده و ميخوام واقع بينانه به زندگيم نگاه كنم ، زندگي اي كه پر از اشتباه و گناه و راههاي ناصواب گذران كردم. ديگه خودم خجالت ميكشم به درگاه خدا رو كنم چه برسه كه بخوام ازش گله و يا حتي درخواستي كنم. آره . من به خدا حق ميدم كه منو فراموش كنه، حتي به اندازه جلبك‌هاي كف دريا برام ارزش قائل نشه. كه اي كاش جلبك بودم ولي اينهمه آلوده به گناه نه. وقتي كلاهمو قاضي كردم و پرونده اعمالمو زير و رو كردم ، نه نتها نقطه مثبتي پيدا نكردم ، ديدم پروندم انقدر سياهه كه خودم از روي خدا شرمنده شدم. ميدونين كي فهميدم ، وقتي 27 سالم شد و ديدم ديگه دعا تو زندگيم كارساز نيست. ديگه خدا صدامو نميشنوه. اهميتي براش ندارم، ازش خواستم منو به راه راست هدايت كنه، اگه دوستم داره ، خودش موقعيت‌هاي گناه رو ازم دور كنه. ولي چه فايده ديگه دير شده بود. انقدر طعم گناه برام شيرين بود كه حتي توبه هاي بعد از گناهم ديگه فرماليته بود. ده بار ، بيست بار، نه شايد بيش از صد بار اين گناهو تكرار كردم و پشتش توبه. ولي اين آخريا ديگه خودم از خودم خجالت كشيدم . ... ميدونين ما گناه كارها، به خدا ، خدا رو دوست داريم . دوست نداريم ازمون دلگير بشه ... ... اين همه رو نوشتم در حالي كه نميدونم حوصله ميكنين اينو بخونين يا نه؟ اي كاش بخونين. آدم وقتي يه جاي از بدنش درد ميگيره يا احساس بيماري ميكنه ، ميدونه و اميدواره كه اگه پيش دكتر متخصص بره براش راه چاره ميسازه ، يه نسخه ميپيچه ، با يه كيسه دارو راهيش ميكنه ، البته خود بيمارم ميدونه كه اگه دستور پزشك رعايت كنه حتما خوب ميشه. من در حالي پيش شما اومدم كه شديداً احساس بيماري عقيدتي ميكنم و روح و روانم آلوده به گناهه، عالم به اين هستم كه شما پزشك متخصص من هستين . نميدونم شما تو حوزه بعد از اتمام دوره چيزي به عنوان قسم نامه دارين؟ شما هم پيش خودتون احساس مسئوليت ميكنين كه اگه يه دردمند پيشتون اومد اونو راهنماييش كنين؟ عاجزانه ازتون طلب راهنمايي ميكنم. ميخام اگه براتون ممكنه برام دعا كنين خدا دوباره توبه هامو قبول كنه. برام نگين كه برو توكل كن به خدا، چون ميدونم خدا باهام قهره. برام يه نسخه بنويسين. بگين چه كارايي بكنم و چه نكنم. تازگيها به فكر افتادم كه برم حرم امام رضا مجاور بشم . برم بقيه عمرمو تهذيب نفس كنم. ولي ميدونم كه اونجا هم منو قبول نميكنن. آخه خدمت امام و زائراشم لياقت ميخواد كه من ندارم. بعضي وقتا به خودم ميگم كاش مسيحي بودم و با اعتراف كردن پيش كشيشها احساس بخشودگي ميكردم يا ميرفتم كنج عزلت انتخاب ميكردم و راهبه ميشدم، ولي حيف ميدونم كه اينها همه دروغينه . ولي چه كنم خداي محمد (ص) و عيسي (ع) منو از درگاهش رونده. از خداي بزرگ ميخوام حداقل اين آرزو رو كه شما جوابمو بدين برآورده بكنه