با عرض سلام خدمت سرورم پيشاپيش از درج اين مطالب در محضر حضرتعالي معذرتخواهي مي کنم؛... ...و بعد ... گمانم چند سکته خفيف زدم که هنوز از اعصاب عضلاتم درد بر مي خيزد. نمي دانم چگونه آن لحظات بر من گذشت و آنقدر سختي آن جانکاه و نفس گير بود که مدام بخود مي گفتم يه تماسي با حاج آقا بگير تا حاج آقا آرومت کنه، يه خورده تسلات بده و گرنه سکته مي کني مي ميري ها، بچه. اما آرزو داشتم بميرم تا به فرمايش امير(ع) ملامتي بر من نباشد. باز صد رحمت به غيرت اشک که از وضوح جنايت کمي کاست ومانع پرده دري بيشتر شد. همه اين ها هيچ، مشکل اصلي اين است که بايد از اين ببعد به ديدن اين صحنه ها حسابي عادت کنيم، فکر ميکنيد... نمي دانم چرا من هم نمي توانم به وضع فعلي جامعه عادت کنم؟ به اين همه اختلاط محرم و نامحرم و ارزشمندشدن گناه، به اين همه بي حجابي، به اين همه ب... چه اتفاقي در اين جامعه بيفتد تا بگوييم در حال تجربه يک فاجعه هستيم؟... در گذر از اين کوچه ها دچار ايست قلبي مي شوند يا سرشار از معنويت مي شوند؟ ... حاج آقا بسيار بي ادبي کردم در اين پيام به جاي خسته نباشيد و خدا قوت اين حرفا رو زديم ... شرمنده... در پايان چند بيتي که براي حضرت صاحب سرودم رو ميگم تا تسلي مون باشه. اي حال خوب ما کي از راه مي رسي گفتند يوسفي و به ديدار چاه مي رسي شبهاي چارده دلم آشفته شماست قبل از غروب من اي ماه مي رسي؟ ساقي تويي و اذن پياله بدست توست اما چه زود به فرياد يک آه مي رسي دستبوس حضرتعالي... دعاگوتون هست اين حقير... موفق باشيد در پناهش