سلام. 1. من رو ببخشيد. اگه بخشيدين حالا برين سراغ شماره 2 !!! 2. من يكي از دانشجويان دانشگاه آزاد تهران جنوب هستم. همون دانشگاهي كه روز دوشنبه 20/8/87 تشريف آوردن بودين. اجازه بدين به يه چيز اعتراف كنم: تا قبل از اين كه با شخص شما به صورت رو در رو صحبت كنم فكر مي كردم از اون افرادي باشين كه خودشون رو مي گيرن و فقط با اونايي كه باهاشون آشنا هستند صحبت مي كنند و ... فكر مي كردم كه شما فكر مي كنيد براتون سبكه كه بخواهيد كلاس هاي مشاوره و صحبت هفتگي با جوون ها برگزار كنيد اما وقتي در جواب به سوال من كه در همين مورد هم بود وقتي در كلام و نگاهتون فهميدم كه حقيقتا دوستدار چنين برنامه هايي هستين اما به قول خودتون گرفتار ... شدين و واقعا چاره اي نداشتين نظرم عوض شد. وقتي ديدم تو دانشگاه به جاي نيم ساعت وقتي كه داشتين دو ساعت وقت گذاشتين و تازه بعد از اون هم كلي تو محوطه با بچه ها مشغول صحبت بودين از خودم خجالت كشيدم. چون فكر مي كردم سر نيم ساعت از سن بيايين پايين و دو سه نفر شما رو به سرعت تا دم ماشين ساپورت كنند !!! 3. وقتي اين ماجراي سوالم از شما رو (اين كه پرسيده بودم ... !) براي چند نفر تعريف كردم فكر كردند من حال شما رو گرفتم و بهم گفتند حالا كه بهش حضوري دسترسي نداري برو ادامه حال گيريت رو تو سايتش بكن ! حقيقتا برام عجيب بود كه چرا بعضيا فكر كردند من اين سوال رو براي اخذ حال حضرتعالي پرسيدم ! اصلا چنين برنامه اي نبود و فقط تو دلم گير كرده بود و مي خواستم جواب و علتش رو بدونم. 4. به اميد ديدار دوباره شما در دانشگاه آزاد تهران جنوب يا يه جاي ديگه ! 4. موفق و مويد در پناه حق.