سلام. خسته نباشيد. من حدودا 11 ماهه که با مردي که 14 سال از خودم بزرگتره آشنا شدم و تقريبا يک علاقه زيادي نسبت به هم پيدا کرديم.من 24 ساله و اون38سالشه. شهر محل زندگي مون هم فرق ميکنه.مادر من خيلي مخالفت ميکنه.فقط بخاطر سنش.اما از لحاظ انسان بودن خداشناسي شغل و درآمد خوب و خانه و ماشين همه چيز دارد و از نوع خوب هم دارد.و بسيار هم ميگويد که مرا دوست دارد و عاشق من است . فشار مادرم انقدر زياد است که نه ميتونم دلش رو بشکنم نه با خواسته اش موافقت کنم . به هيچ وجه هم مادرم اخلاق و عقيده اش عوض نميشه.ميگه اون فردا پير ميشه و تو جوونتر.ولي اين مسئله واسه من حل شده است . من خيلي به خانوادم وابسته هستم و اصلا يه جوري شده که ميترسم ازدواج کنم مادرم و پدرم تنها بشن . يعني مادرم بدش هم نمياد که من تو خونه بمونم . انقدر مخالفت ميکنه با همه خواستگارها که ديگه منم خسته شدم و تمايلي به ازدواج ندارم . چون مادرم واقعا رفتاري از خودش نشون ميده که آدم از زندگيش سير ميشه . واسه همه خواستگارهام که بجز ايشون هستند ايرادهاي زيادي ميگيره و هميشه مرغ همسايه غازه . خيلي ازش خواستم که با يک روانشناس صحبت کنه ولي بد برداشت ميکنه. خيلي قرآن ميخونم و سعي ميکنم آرامش خودمو حفظ کنم ولي نميشه . اصلا اعتماد به نفس ندارم . هميشه استرس دارم . هميشه افسرده و غمگينم و گريه ميکنم . علاقه اي هم به اين دنيا و قشنگياش ندارم يعني يه جورايي مردم ديگه . در ضمن مادر من تقريبا با همه اعضاي خونه مشکل داره . با پدرم از بدو ازدواج دچار مشکل بوده و بدون عشق و علاقه ازدواج کرده . پدرم هم از مادرم بزرگتره حدود15 سال . مادرم فکر ميکنه که زندگي منم قراره اينجوري بشه . اصلا نميتونه خوشبختي رو احساس کنه . با اينکه پدرم زياد هم آدم بدي نيست . فقط کمي اخلاقش تنده. نميدونم ميتونيد کمکم کنيد يا نه فقط گفتم حرفمو بگم بلکه خالي بشم . ازتون ممنونم .