\"\"خواهشا در سايت نگذاريد.\"\" حاج آقا سلام، خسته نباشيد.درد دلي داشتم، جواني ام22ساله که جواني ام شده 7 سال تنهايي، تنهايي که از اوايل دبيرستان به خاطر افراطي گري هاي ديني با از دست دادن دوستانم شروع و تاکنون (ترم آخر دانشگاه) ادامه دارد. در سالهاي آخر دبيرستان فشارهاي شديد روحي (ناشي از تنهايي)موجب افت شديد معنوي و بلاخره ارتکاب گناه ... و گرفتاري در آن شد. در اثر نداشتن همصحبت، روز به روز از نظر روابط اجتماعي نزول کرده و اين موضوع ، يافتن دوست خوب را مشکلتر نمود. هر چند با افرادي نيز شروع به رابطه دوستي نمودم وليکن پس از مدت کوتاهي متوجه مي گشتم که روي خوش نشان دادنشان تنها براي حل مشکلات خودشان(درسي، علمي،مالي) بوده که اين موضوع بر شدن فشارهاي روحي مي افزود.به نحوي که زندگي ام شده بود: \"عهد بستن به ترک گناه_تزريق اميدواري به خودم_سرخوردگي و افزايش فشارها_گناه_عهد جديد_...\" و به دنبال آن کاهش بازده فکري و ... که جهت پايبندي به عهدم توسلات مختلفي نيز داشتم. تا اينکه امسال در عاشورائيان با شما آشنا شدم. در محرم تصميم جدي بر متحول شدن گرفتم ولي آنچه از آن ميترسم تنهايي _ گناه و .... است. لذا مي خواهم بپرسم:1-آيا خداوند برايم تنها بودن را مقرر کرده و بايستي آن را بپذيرم؟ و يا 2-مشکل در جايي ديگر است و بايد از تنهايي رها شوم؟ خيلي ممنون، التماس دعاي شديد!!