دوباره سلام اقاي مرادي خسته نباشيد خوشبختانه امروز هم به خواست خدا تونستم از حرفهاي زيباتون بهرهمند بشم ولي يه سوالي ذهنم رو مشغول کرده و ناراحت شايد بگيد براي فرد 17-18 ساله زوده که از اين حرفها بزنه ولي شما امروز چند سوال رو مطرح کرديد که دختر خانومها بايستي براي شناختن خواستگارشان بپرسند {گذشته-فرهنگ خوانواده..} ولي خود شما بهتر از من ميدونيد که اکثر خانواده ها هيچوقت جلسه ي خانوادگي ندارند يا شايد امکان داره که فرد خود شخصي متدين باشد ولي خانواده ي فرد اينطور نباشند پس اين به اين معنا است که نميشود هيچوقت با اين فرد زندگي خوبي را شروع کرد؟ چون فرهنگ خانواده ها فرق ميکند؟ پس اين فرد هيچوقت معناي خوشبختي رو نميفهمه؟ اين سوال کمي مربوط به مشکل من هم ميشه . هميشه ميترسم از گذشتم بگم گذشته اي که پر از تلخي هاست و سعي ميکنم فراموشش کنم ولي واقعيت اينه که گذشته قسمتي از منه نميتونم جداش کنم. من بر خلاف خانوادم فرد متديني هستم{نميخوام از خودم تعريف کنم}و براي نگه داشتن اعتقاداتم خيلي سختي ها رو تحمل ميکنم با وجود اينکه کسي منو نميفهمه و در خانه ي خودم احساس تنهايي ميکنم. با حرف شما پس من ديگه هيچوقت نميتونم حتي در آينده به ازدواج فکر کنم چون به اعتقاد من فرد مقابل بايد بيشتر از خود آدم ديندار باشه و حتما خانواده هابا هم دچار مشکل ميشن حتي گاهي وقتها اينقدر از پدرم ميترسم که نميتونم حتي بهش سلام بدم چه برسه باهاش حرفم بزنم مادرم هم وقتي از ازدواج حرفي به ميون مياد ميگه من نميذارم قبل از 30 سالگي ازدواج کني . ديگه مهم نيست. شايد حق با شماست ولي من تسليم گذشتم نميشم يا تحقير هاي اطرافيانم. باز هم متشکرم. يا حق.التماس دعا