سلام هدف من از ارسال این یادداشت پاسخ به یادداشتی ب نام «یک سائل ،از مشهد» است .من خانمی 27 ساله هستم که 5 سال پیش زمانی که همسرم هنوز سربازی نرفته و درس دانشگاهش تمام نشده بود با او ازدواج کردم.یکسال پس از ازدواجمان در اوج علاقه و احساس و در حالی کا تازه زندگیمان شکل گرفته بود همسرم به سربازی رفت و من مجبور شدم دو ماه آموزشی او را به خانه پدریم برگردم .دو ماه از هم دور بودیم و هنگامی که دوباره برگشتیم سر خانه و زندگیمان مشکلات جدیدی آغاز شد .به لحاظ مالی به شدت در مضیقه بودیم .دو سال سربازی او با سختی های خاص خودش سرانجام تمام شد و امروز ان روزهای سخت به بهترین خاطرات زندگی ما تبدیل شده و پیوند ما را عمیق تر کرده است.امروز به خاطر هرچیزی که خدا به ما می دهد به شدت شاکریم چون طعم تلخ سختی و نداشتن را چشیده ایم.من مطمئنم شما و همسرتان هم این روزها را تحمل می کنید و مثل ما ذره ای از علاقه و اشتیاقتان به هم کم نخواهد شد.من هم برایتان دعا می کنم .ان شائ الله موفق باشید