سلام خدمت حاج آقا مرادي عزيز مي خواستم چند تا نكته كه به ذهنم مياد بگم: 1- مواظب باشيد محبوبيتتان فريبتان ندهد و باعث توقفتان نشود.معمولا اطرافيان تو اين زمينه خيلي موثرند.فيد بك هاي مثبتشان خطرناكه. 2- سعي كنيد دل كسي رو نشكونيد.چون آدم ها وقتي سرشون شلوغ ميشه اين چيزا به طور طبيعي پيش مياد. 3- از راه حلقه آيات و روايات خارج نشيد.(مثل بعضي بزرگواراني كه به ورطه شاعري مي افتند و حرف هاشون به منبع وحي متصل نيست وفقط براي جذب جوانان حرف مي زنند.)امام رضا (ع) مي فرمايند: شما زيبايي هاي كلام ما را بگوييد مردم خودشون ميان. اگر راهمون درست باشه لازم نيست چيز ديگه اي قاطيش كنيم.اين اتصال به آيات و روايات رو از دست ندين. 4- سعي كنيد چند نفر رو داشته باشيد كه از بيرون اشكالاتتون رو به شما بگن.(اگه از اساتيدتون باشه بهتره) من خودم خيلي ها رو ديدم كه چون اين اتاق فكر رو ندارن اشكالات ريزشان بزرگ شده و به زمين خورده اند.ميگن مرحوم ميرزاي شيرازي يكي رو ميذاشته كه بعد از منبر بهش بتوپه تا مغرور نشه. 5- سعي كنيد براي خودتون يه تيم از طلاب مستعد درست كنيد و آروم آروم باهاشون كار كنيد تا بتون كمكتون باشند. الآن خيلي مراجعه كننده داريد. بعدا نميتونيد پاسخگو باشيد.چه اشكالي داره كه به مرور بتونين يه مركز درست كنين كه بتونه بر اساس دين اسلام مشكلات اينچنيني رو حل كنه. اين همه روانشناس داريم كه كاري هم نمي كنند. امثال حضرتعالي بايد پيشقدم بشن. 6- اگه حاصل عمر همه ما اين باشه كه فقط گره يه نفر باز بشه برامون بسه. كارتون خيلي مقدسه. يه اتاق فكر و نظارت بذاريد(نه حتما تشكيلات عريض و طويل) تا كارتون دوام پيدا كنه. براي خودتون چشم انداز داشته باشيد.چشم ناظر داشته باشيد. 7- من خيلي كوچك تر از اين حرفام كه بخوام به شما انتقاد كنم.احساس كردم كه بايد اين حرف ها رو بزنم.لحنم هم مناسب نبود. ولي به قول شهيد بهشتي تلخي انتقاد بهتر از شيريني تظاهره. بازم شرمنده چه كنيم كودك نادانيم كه الكي الكي تيري زديم يا علي مدد خيلي مخلصيم