روضه آن هم در ماه شعبان؟!

 هفته گذشته روز یکشنبه روز جوان بود ولادت آقازاده امام حسین حضرت علی اکبر سلام الله علیهما و در کلاس مجردها مهمان عزیزی داشتیم؛ حاج محمود کریمی
 همه خوشحال شدند و دقایق پایانی کلاس با ایشان سپری شد؛ پر از نشاط و شور
اما سوالی برای چند نفر از عزیزان پیش آمده بود که چرا در ماه شعبان یا روز ولادت ایشان اشاره به روضه کردند -آن هم به اصرار من- مگر نه اینکه ... یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا!
این اشتباه را مکرر می شنوم اما از جوانان خردمند و باهوش کلاس مجردها کمی بعید بود.
به راستی اهل بیت علیهم السلام را چه اموری خوشحال و شادمان می کند؟ و چه چیز محزون و غمگین؟
 

 این شادی و غم که فرمودند چقدر قلبی و روحی است و چقدر همین خنده و گریه است؟ به قول حافظ "خنده و گریه عشاق ز جایی دگر است"
 اهل بیت از چه چیزی شاد می شوند؟ اول از غلبه حق بر باطل، رواج توحید و اسلام ناب محمدی که ولایت اهل بیت علیهم السلام است، از تقوی و عبادت و ترک گناه و انجام توبه، جلوه های گوناگون اخلاق کریمه و حمیده  مانند رحم و مهربانی، بذل و انفاق، گذشت و آقایی و کرامت و ...
و از چه ناراحت می شوند؟ از مغلوب شدن حق و غلبه باطل، از مهجوری قرآن و اهل بیت علیهم السلام از رواج معاصی و ترک عبادات، از رشوه و ربا، از ظلم و تعدی به مظلوم و مستضعف، از کبر و غرور، از دروغ و نفاق و از هرگناه و معصیتی و از جهل و غفلت و...
اینکه ما علی اکبر را دوست داریم و گاهی برایش گریه می کنیم این موجب ناراحتی اهل بیت می شود یا موجب شادی اهل بیت؟!
باید هر یک قلب و جان مان را با اهل بیت تنظیم کنیم تا ان شاءالله غم و شادی ما از جنس غم و شادی آنها باشد. از چیزی که اهل بیت را شاد می کند شاد شویم و از چیزی که آنها را ناراحت می کند ناراحت؛ آن وقت می بینیم که چقدر دلمان برای مظلومین بحرین و قطیف و ... خون است و بیشتر دست به دعا برداریم.

===============
عنِ الصّادِقِ عَلَیْهِ السَّلامُ : شِیعَتُنا خُلِقُوا مِنْ فاضِلِ طِینَِتِنا وَ عُجِنُوا بِماءِ وَلایَتِنا یَحْزَنُونَ لِحُزْنِنا و یَفْرَحُونَ لِفَرَحِنا.