يادگار حسين

ميل پريدن هست اما بال و پر، نه
هر انچه مي خواهي بگو اما بپر،نه
حالا كه بعد از چند روزي پيش مايي
ديگر به جان عمه ام حرف سفر،نه
يا نه اگر ميل سفر داري،دوباره
باشد برو اما بدون همسفر،نه
با اين كبودي هاي دور چشمهايم
خيلي شبيه مادرت هستم، مگر نه؟!
 از گيسوان خاكيم تا كه ببافي 
يك چيزهايي مانده اما انقدر نه
ديشب كه گيسويم به دست باد افتاد 
گفتم:بكش،باشد ولي از پشت سر نه
امروز ديدم لرزه هاي خواهرم را 
در مجلسي كه داد مي زد:"اي پدر نه"
تو وقت داري خيزرانها را ببوسي
اما براي اين لب خونين جگر نه؟!
اي مهمان تازه برگشته چه بد شد
تو امدي و شاميان خوابند ورنه...

گــــــ ـــ ـــ ـــ ـــ ـــ ـــ وشـ ــ ــ ــ ــ ــ ــواره

ساکش را که می پیچید زیر لب زمزمه می کرد: کربلا کربلا ما داریم می آییم...

لباس پوشیده چادر به سر آماده رفتن بود که صدای "مامان" گفتن دختر سه ساله اش او را به خود آورد.

بغضی کرد و گوشواره های دخترکش را در آورد...

سلام
حاج آقا شعر فوق العاده ای بود..ممنون
حرم حضرت رقیه (س) واقعا صفای خاصی دارد. دلتنگ آنجا هستم.
ان شاء الله ملت و کشور سوریه از ظلم این تروریست ها و جنایتکاران آزاد بشود.دیروز مستندی از تلویزیون در مورد وضع کنونی سوریه دیدم و قلبا تاسف خوردم... ان شاءالله خانم رقیه(س) کمکشون می کند.
کارشناس گرافیک/23 ساله/16 دی 91/تهران

السلام علیک یا رقیه (س)
من آن شمعم که آتش بس که آبم کرده خاموشم
همه کردند غیر از چند پروانه، فراموشم
اگر بیمار شد کس، گل برایش می برند و من
به جای دسته گل باشد سر بابا در آغوشم
پس از قتل تو ای لب تشنه، آب آزاد شد برما
شرار آتش است این آب بر کامم نمی نوشم
اگر گاهی رها می شد زحبس سینه فریادم
به ضرب تازیانه قاتلت می کرد خاموشم
فراق یار و سنگ اهل شام و خنده دشمن
من آخر کودکم، این بار سنگینی است بر دوشم
سپر می کرد عمه خویش را بر حفظ جان من
نگردد مهربانیهای او هرگز فراموشم
دو چشم نیمه بازت می کند با هستیم بازی
هم از تن می ستاند جان هم از سر می برد هوشم
بود دور از کرامت گر نگیرم دست میثم را
غلام خویش را گرچه گنهکار است نفروشم

تو را آورده ام اینجا که مهمان خودم باشی
شب آخر روی زلف پریشان خودم باشی
من از تاریکی شب های این ویرانه می ترسم
تو را آورده ام خورشید تابان خودم باشی

ایام تسلیت باد. التماس دعا

مهندس نرم افزار/24 ساله/17 آذر 92/ مشهد

دخترم روزی که من در خیمه بوسیدم تو را
ابر سیلی روی خورشید رخت پیدا نبود ...
یا حسین