پوست موز

آدم ابلهی در راه، یک دفعه، پوست موزی را روی زمین می بیند و با خود می گوید:ای وای!  دوباره باید زمین بخورم!
معمولا افراد با شنیدن چنین لطیفه هایی می خندند در حالی که وضعیت رفتاری بسیاری از ما شبیه همین حکایت است. مثلا:

جواني كه در وضعيت گناه و تحريك شهوت قرار مي‌گيرد و مي‌گويد: ای وای! دوباره بايد گناه كنم!
 يا كسي كه با تحریک غضب گویی با خود می گوید: ای وای! دوباره بايد فریاد بکشم، فحش بدهم و دعوا كنم!
این موقعیت ها تماما مضحک و در واقع ناراحت کننده است.

بله چون مي‌شود پوست موز در مسیر باشد و زمين نخورد.
مي‌شود وقتی که ناخواسته در موقعيت گناه قرار گرفتیم ، از آن عبور كرده و گناه نکنیم!

اين فقط نیاز به "تصميم" و "تمرين" دارد.
باید ياد بگيريم کنترل رفتارمان را در دست خودمان بگیریم.

 بارها اين قبیل جملات را شنیده اید: "فلانی من را عصباني مي‌كند!" " گریه ی بچه... دیوانه ام مي‌کند." "ترافيك من را كلافه مي‌كند!" و ...
نقش خودِ گوینده ی منفعل این جملات در عصبانی شدن، دیوانه شدن و کلافه شدن چقدر است؟
به راستی چه کسی باید واكنش‌هاي ما را مدیریت و رهبری كند؟ دیگران؟!!!


خدا و ناخدا