من که کبوتر دلم انس گرفته با رضا

حریم طوس مگر طور وادی سیناست                  که روی پاک رضا،جلوه گاه نور خداست
چو کعبه،ساحت قدسش،مطاف اهل یقین           رواق صحن نو و کهنه،مروه است و صفاست
پیمبران به طواف و فرشتگان در سعی                یکی به ذکر نمازو،دگر به فکر دعاست
شرف برد به مقامش، مقام ابراهیم                     غبار او به رخ زمزم، آبرو افزاست
به خاک او حجر الاسود استلام کند                      که پاره تن پیغمبر خدا،این جاست
چنان که در عرفاتت گنه ببخشایند                       نگاه او قلم محو جرم و عفو خطاست
غبار خاک قدمهای زائر حرمش                       صبا برد به شفاخانه ها،که محض شفاست
شعار نور خدا جلوه جمال نبی                            کمال علم علی نور دیده زهراست
هماره این در رحمت،به سوی مردم باز               که حج ملت ایران و کعبه فقراست
زمین ببوس«ریاضی»که این فضای بهشت         حریم حرمت سلطان دین،امام رضاست