در یکی از شب های ماه رمضان در خلال بحث حدیثی را از امام باقر علیه السلام از کتاب شریف کافی بیان کردم با کمی توضیح.
تاثر و تعجب مخاطبین حین شنیدن و اظهار پشیمانی برخی و سوالات متعدد برخی دیگر، این واقعیت تلخ را یادآوری می کرد که آبروی دیگران -که از کعبه بالاتر است- برای بسیاری از ما مهم و محترم نیست!
آن حدیث را در یکی دو جلسه دیگر نیز تکرار کردم و بازخوردهای مشابه و ...

این بار اینجا و برای خودم و شما آن حدیث مهم را نقل می کنم تا هر یک از ما به دقت عملکرد خودش را نسبت به مومنین ارزیابی کند:

بر هر مومن واجب است تا از هر یک از مومنین هفتاد گناه کبیره را بپوشاند!


دقت بفرمایید: ما باید از هر نفر از مومنین هفتادعنوان گناه کبیره‌اش را مخفی کنیم، بپوشانیم ، و برایش آبروداری کنیم و هیچگاه علیه او استفاده نکنیم! (چرا که رسول خدا صلی الله علیه وآله فرموده‌اند که نازل ترین مرتبه کفر این است که مرد از برادرش کلمه‌ای را بشنود آن کلمه را نگه دارد تا روزی علیه آن برادر استفاده کند تا برادر را مفتضح کند!/ بحارالانوار جلد77) یعنی باید عیوب، گناهان و زشتی های دیگران را بپوشانیم و فراموش کنیم.

ولی چه ارزان و چقدر آسان در یک دعوای ساده یا مشاجره بین دو نفر حرمت مومن و حقوق او نادیده گرفته می شود! و خدای ناکرده اسرار فاش می شود.
میدانید که اینجا قصه "مقابله به مثل" اصلا جا ندارد! پرده دری ممنوع است! فاش کردن سرّ ممنوع است حتی اگر سرّ تو را فاش کرد.

به راستی چقدر پرده‌دری و فاش کردن اسرار دیگران و غیبت های بی شمار روح ما را سیاه و کدر کرده؟! از همین کوری و کری قلب می شود حدس زد که چقدر ضرر کرده ایم.
اکثر ما از ملکوت آسمان و زمین و همسایگی با ملائکه هیچ حسی نداریم! عجیب نیست؟! در حالی که بارش یک تگرگ را درک می کنیم و توجه ما برای لحظاتی از هر چه غیر تگرگ باز می ماند! اما از نزول ملائکه و روح در لیله قدر هیچ ...
لولا انّ الشیاطین بحومون علی قلوب بنی آدم لنظروا الی ملکوت السموات
در صورتی کهحفظ آبروی مردم دوست یا دشمن و دعا برای آنها شیاطین را از قلب ما دور می کند...

امروزه غیبت رایج ترین گناه است و هرجا که باشیم از مهمانی ها و جلسات خانوادگی و فامیلی تا محافل علمی، کوچه و بازار، ادارات و مدرسه و دانشگاه و مسجد و هیئت و همین اینترنت و... خلاصه همه جا حتی گورستان و مراسم تدفین!غیبت و سخن از غیر و ریخته شدن آبروی مسلمان؛ غباری تیره بر زنگار قلب ما اضافه می کند.
در حالی که واجب است سینه هر یک از ما گنجینه اسرار دیگران و صندوق امانات آنها باشد و نه تنها فقط مجالس و گفتار آنها نزد ما امانت باشد و گفتن و یا شنیدن عیوب و اسرار آنها را خدای ستار، حرام کرده است بلکه گناه کبیره آنها را نیز باید بپوشانیم. آن هم هفتاد گناه بزرگ!

باید روشمان را تغییر دهیم. چون فرموده است یَـجـبُ پس لازم است و می بایست همگی ستار شویم!

... فرصت کم است و مرگ نزدیک ،
باید هر کس از خودش شروع کند. تو نیز خودت از خودت شروع کن.

و راه نجات از این گناه ؛ مبارزه با نفس و کنترل زبان و گوش است.

         و چند توصیه کاربردی از روایات اهل بیت علیهم السلام :

• محاسبه‌ی هر روزه‌ی خود (قال الکاظم علیه السلام:لیس منا من لم بحاسب نفسه فی کل یوم)
• اطلاع و اشراف به عیوب خود، برنامه ریزی و تلاش گام به گام برای رفع آنها.
• بی توجهی به عیوب دیگران.
• توجه به لزوم رعایت حرمت و گرامیداشت مومن (مومن یعنی هر کسی که به خدا، رسول و اهل بیت ایمان دارد حتی گناهکار)
• توجه به خوبی ها و نکات مثبت دیگران و بیان و نشر خوبی ها.
• دوری (یا فرار) از غیبت و دفاع از غیبت شونده (گفتن یا شنیدن غیبت فرقی ندارد؛ السامع احد المغتابین)
• کنترل و مراقبت دائمی خود تا لحظه مرگ.