منشاء بسیاری از رفتارهای نچسب و ناهنجار و افراط ها و تفریط های آزاردهنده "باورهای نادرست دینی" است که به هیچ وجه تطابقی با اصل اسلام عزیز ندارد.
ان شاءالله به تدریج و چکیده در این موضوع گفتگو کنیم.

  1- شادی گناه است. پس مومن نباید شاد باشد!

فرح ، سرور و نشاط با هم متفاوت است چنانکه غم ، اندوه و حزن متفاوت است.
مومن هم حزن دارد و هم سرور
ولی شادی غفلت آلوده و زاییده ی غرور و سرمستی های جاهلانه ندارد که این شادی از هر عاقلی ناپسند و مذموم است چنانچه قوم موسی (ع) به قارون 

می گفتند: ...ان الله لایحب الفرحین(قصص76) دقت بفرمایید در زبان قرآن و روایات معمولاً این حال به "فرح" تعبیر می شود نه سرور!  ذلکم بما کنتم تفرحون...
شادی-1
و مومن ابداً اندوهی از جنس ناامیدی و افسردگی و یا چهره ای دائماً غمین ندارد؛
ولی "حزن"(غم مثبت؛ مانند:غم دیگران،غم های عاقلانه و حکیمانه که مخل نشاط و سرور او نیست!) دارد که در دلش پنهان است!
و "سرور" دارد که کریمانه آن را در چهره اش، آشکار نگه می دارد.

رسول خدا صلی الله علیه وآله بسیار صمیمی، بانشاط ، پرسرور و مهربان بودند.همیشه تبسم داشتند و به راحتی می خندیدند بدون قهقهه.
یک بار کسی با بی ادبی عبای ایشان را گرفت و محکم کشید که حاشیه ی زبر عبا گردن ایشان را آزرد و خطی قرمز در گردن مبارکش دیده شد، فرد با صدایی بلند درخواست پول کرد. راوی می گوید: رسول خدا خندید و به او کمک کرد!

- المومن بشره فی وجهه و حزنه فی قلبه.
- کان (ص) ضحاکا بساما.